Το ύφασμα περνά, διαδοχικά, από:
έναν εντατήρα (βλέπε σχήμα Α, σημείο 1),
μια συσκευή κεντραρίσματος ιστού (εικ. A, 2) e
σε έναν κύλινδρο ρύθμισης (εικ. A, 4) και έναν κύλινδρο αντιστάθμισης (εικ. A, 5).
Ένας μετρητής υγρασίας (εικ. A, 6) καθορίζει την ποσότητα ατμού που απαιτείται για την επεξεργασία
βέλτιστο ύφασμα.
Το κομμάτι περνά πάνω από έναν κύλινδρο τροφοδοσίας (εικ. A, 7) με τη βοήθεια ενός αισθητήρα (εικ. A, 8),
φτάνει υπερτροφοδοτούμενος στο δίκτυο εξάτμισης (εικ. A, 3),
όπου ένα πεδίο παροχής ατμού (εικ. A, 9), τοποθετημένο κάτω από το δίχτυ, εξατμίζει το ύφασμα,
ξεκινώντας την επιστροφή και του στημονιού και του υφαδιού.
Πάνω από το δίχτυ υπάρχει κουκούλα εξαγωγής ατμού (εικ. Α, 10).
Επομένως μια δονούμενη συσκευή (εικ. Α, 11) βοηθά τον ιστό να ξεπεράσει την τριβή που αντιτίθεται
συρρίκνωση.
Μια μπαταρία που φυσάει (εικ. A, 12) και μια επακόλουθη μπαταρία αναρρόφησης (εικ. A, 13) καταλήγουν στο
διαδικασία, σταθεροποιώντας μόνιμα τη σταθερότητα των διαστάσεων που επιτυγχάνεται με τη θεραπεία.
Ένας ρυθμιστής εκφόρτωσης (εικ. Α, 14) και ένας κύλινδρος εκφόρτωσης υφάσματος (εικ. Α, 15) μεταφέρουν το ύφασμα
στον διασκορπιστή (εικ. Α, 16).