Το έμπλαστρο, τοποθετημένο στο κέντρο της εισόδου του μηχανήματος, περνάει:
μέσω ενός υφασμάτινου εντατήρα (βλέπε σχήμα Α, σημείο 1),
σε μονάδα κεντραρίσματος-διαστολής ιστού (εικ. A, 2).
μέσω μιας σειράς συσκευών (αύξηση κυλίνδρων, αισθητήρες και υπερτροφοδότες).
Στη συνέχεια σύρεται από δύο αλυσίδες (εικ. A, 3), εξοπλισμένες με πλάκες με μεταλλικές μύτες πάνω τους
τα οποία στερεώνονται οι πλευρές με την πίεση δύο βουρτσών.
Το πρώτο μέρος της μηχανής χαρακτηρίζεται από την παρουσία αρθρωτών αλυσίδων κίνησης
για να καρφιτσώσετε το έμπλαστρο στο ύψος στο οποίο εμφανίζεται στην αρχή της διαδρομής. Οι αλυσίδες μπορούν
να απέχουν μεταξύ τους με τέτοιο τρόπο ώστε να προσαρμόζονται στο ύψος της κύλισης, που πραγματοποιείται
στο δεύτερο μέρος της μηχανής.
Στη συνέχεια, το κομμάτι περνά μέσα από μια μονάδα ατμού, όπου υπάρχει ένας δίσκος ατμού (εικ.
Α, 4), τοποθετημένο κάτω από τη ζώνη, χτυπά το ύφασμα με τον ατμό του, βοηθώντας το να γίνει ομοιόμορφο
και να ισοφαρίσει το ύψος του.
Το ύφασμα, θερμαινόμενο και υγροποιημένο, «χαλαρώνει», επιτρέποντας το σιδέρωμα στα πιο στενά σημεία
στο καθορισμένο ύψος με απόσταση μεταξύ των αλυσίδων.
Ένας αναρροφητήρας (εικ. A, 5) εξαλείφει την περίσσεια ατμού.
Εξατμισμένο και υγρό, περνά σε ένα πεδίο ξήρανσης (εικ. A, 6) που αποτελείται από μπαταρίες ακτινοβολίας,
που κάνουν το ύφασμα ζεστό και στεγνό όταν βγαίνει.

Μια μονάδα ψύξης (εικ. A, 7) φέρνει το ύφασμα στην τελική του κατάσταση, καθορίζοντας το ύψος
σετ για το κομμάτι.
Στο τέλος της διαδικασίας το κομμάτι τυλίγεται σε μεγάλες ή μικρές συσκευασίες ή στοιβάζεται μέσα
με βάση τις ανάγκες των επόμενων επεμβάσεων που θα πρέπει να υποβληθεί.