Urządzenie składa się z:
beczka przechowawcza
(patrz rysunek A, punkt 1), w obrębie którego się obraca; bęben lub kosz (rys. A, 2)
wyposażony w 3 lub 4 klapy do trzepotania tkaniny oraz otwory umożliwiające cyrkulację i wyciąganie wanny;
duży iluminator (rys. A, 3),
z automatycznym zamykaniem, do wprowadzenia
z tkaniny;
owiewka (rys. A, 4), w której znajduje się zarówno lufa, jak i bęben;
zintegrowany zautomatyzowany panel sterowania (rys. A, 5) ze zmiennym programatorem kart do
dostosować czas prania, temperaturę,
potrzebne litry wody itp.;
panel przycisków umożliwiający operacje z
zrobić ręcznie.
W tylnej części urządzenia znajdują się również dwa wloty do wprowadzenia ciepłej i zimnej wody oraz jeden do wprowadzenia pary, wydech i silnik wyposażony w falownik o zmiennej prędkości do częściowej lub wolniejszej inwersji obrotów bębna .
Program obróbki kosza obejmuje: a) mycie wstępne; b) rozładunek; c) krótki obrót; d) napełnienie beczki wodą z dodatkiem substancji pomocniczych;
e) mycie; f) płukanie; g) całkowity obrót. Różne zabiegi uzyskuje się poprzez zmianę czasu, temperatury i ilości kąpieli w tych fazach.
Stosunek kąpieli wynosi 1 do 10 dla normalnego prania, natomiast ten stosunek dotyczy specjalnych zabiegów
wzrasta do 1 na 20.
Na koniec obróbki koszowej odwirowane, jeszcze wilgotne tkaniny, poddaje się obróbce w suszarce
kosz, wewnątrz którego krąży gorące powietrze.